معماری مینیاتوری (بخش اول)

جهان از دید یک کودک متفاوت به نظر می‌آید؛ بزرگ، جذاب، مدت‌هاست که پذیرفته شده‌است که آنچه ما در کودکی با آن مواجه می‌شویم، دیدگاه ما از جهان را شکل می‌دهد. با مازستا همراه باشید تا جزییاتی از معماری مینیاتوری را در اختیارتان قرار دهیم و اطلاعات تکمیلی در مورد این سبک معماری را ارائه کنیم.

داشتن درک کامل از نحوه تغییر و رشد فیزیکی و روانی کودکان در طول دوران کودکی به مشاهده گام به گام عوامل مختلف نیاز دارد؛ از جمله ویژگی‌های وراثتی و ژنتیکی آن‌ها، تعاملاتی که با کودکان و بزرگ‌ترها دارند، و همچنین محیطی که در آن زندگی، بازی و یادگیری می‌کنند.

معماری مینیاتوری

دکتر ماریا منتسوری، پزشک و مربی ایتالیایی، در اوایل قرن بیستم شیوه آموزشی خود را تدوین کرد. پدگوژی مشهور منتسوری تکنیک‌ها و روش‌هایی ارائه می‌دهد که به توسعه سلامت کودکان کمک می‌کند، با ایجاد یک محیط که به بهبود روانی و جسمی آن‌ها می‌پردازد و استقلال، اعتماد به نفس و مهارت‌های اجتماعی آن‌ها را تحریک می‌کند.

این روش سه ستون دارد: کودک، بزرگ‌ترهای آگاه و محیط آماده، که همگی به یکدیگر وابسته و تأثیرگذار هستند. این بدان معناست که نیاز به یک بزرگتر و آگاه از توسعه کودکان است که بتواند محیط را طراحی کند، یک محیطی که برای هر دوی کودکان و بزرگترها، آرام، صلح‌آمیز، صبور، مهمان‌نواز، هارمونیک و با احترام باشد. با این حال، بسیاری از معماران با اتاق خواب شروع کردند، زیرا که اینجاست که کودک بیشترین وقت خود را می‌گذراند، و فضاهایی ایجاد کردند که از روی روش منتسوری استفاده کرده و با ویژگی‌های معماری مهیا برای کودکان ترکیب شده‌اند.

فرم‌های منحنی

امنیت یکی از اولویت‌های اصلی در طراحی فضاهای کودکان است، و یکی از خطرناک‌ترین ویژگی‌ها لبه‌ها و زوایای تیز است، به خصوص زمانی که با ارتفاع دید یا نزدیک سر، دست و پاهای کودکان هم‌ارتفاع باشد. برای جلوگیری از نیاز به افزودن توسعه‌ها یا استیکرهای حفاظتی به گوشه‌های قطعات مبلمان، طراحان به طراحی اشکال منحنی با لبه‌های گرد و یا صاف پرداخته‌اند. از نظر ظاهری، شکل‌های منحنی به فضاها جلوه‌ایی جوان، شاد و مدرن می‌دهند که “ما را به دوران کودکی خود باز می‌گرداند”

مقیاس

لوکوربوزیه در متن به سوی یک معماری جدید می‌نویسند: “یک مرد با چشمانش به آثار معماری نگاه می‌کند که 5 فوت و 6 اینچ از زمین فاصله دارد” و نه از دیدگاه چشمان یک کودک که به‌طور میانگین حدود 3 فوت و 6 اینچ از زمین فاصله دارند. فضاهای داخلی برای کودکان باید به اندازه ارتفاع و نیازهای فضایی آن‌ها تنظیم شوند تا بتوانند بدون مداخله یا کمک یک بزرگ‌تر به اطراف حرکت کنند و با فضا تعامل داشته باشند. علاوه بر این، حضور در فضاهای با ابعاد کوچکتر، و مبلمان متناسب با اندام کودکان به آن‌ها اجازه می‌دهد که احساس امنیت و آسایش بیشتری داشته باشند.

سطوحی که امکان استفاده از لامسه را فراهم می‌کنند

استفاده از سطوح بافت‌دار ثابت کرده است که گیرنده‌های حسی کودکان را بیشتر تقویت می‌کند. سطوحی که با اصطکاک صدا ایجاد می کنند یا رنگ را تغییر می دهند به تحریک بچه ها کمک می‌کنند. همین امر را می‌توان در مورد گچ یا تخته سفید نیز گفت که به کودکان کمک می‌کند تا مهارت‌های حرکتی خود را از طریق طراحی و نقاشی بهبود بخشند. به عنوان مثال، آینه ها تشخیص بدن و چهره خود را در کودکان تحریک می‌کنند و به آن‌ها کمک می‌کنند تا یاد بگیرند که چگونه حالات چهره و احساسات را تشخیص دهند.