بازسازی: تولد یک هویت شهری

مناظر زیبا با چشم اندازهای خیره‌کننده در امتداد ساحل شهرهای بزرگ اغلب به دلیل بقایا‌ی ساختمان‌های صنعتی از یک اقتصاد گذشته مبتنی بر حمل‌ونقل و تولید، بی‌استفاده می‌مانند. بی‌استفاده بودن این مکان‌ها و همچنین پتانسیل‌های موجود، این مکان‌ها را به سویی برد که از‌ آن‌ها به عنوان مکان‌های عمومی استفاده کنند. در حالی که‌ رویکرد برخی از شهرها تخریب و شروع از ابتدا بوده است، تبدیل ساحل شهر نیویورک به پارک پل بروکلین در مدت سیزده سال شامل حفظ برخی از جنبه‌های صنعتی آن بود. در کتاب آینده‌ای به نام “پارک پل بروکلین”، مشاوران مایکل ون والکنبورگ در مورد فرآیند طراحی خود صحبت می‌کنند، از جمله استفاده از مواد و ساختارهای موجود در اطراف ایستگاه‌ها برای جا انداختن تاریخ سایت در پارک. در اینستاگرام با مازستا همراه باشید.

در دهه 1980 زمانی‌که این فضا بندری متروک بود، اداره بندر بروکلین پارک پل هشتاد و پنج هکتاری و شش اسکله را، پس از یک دهه تلاش مردمی، به شهر اهدا کرد. پس از یک دهه فرآیند طراحی و ساخت این مکان در نهایت در دسامبر 2021 به بهره برداری رسید.

به جای مشاهده زیرساخت ناکارآمد و خراب شونده به عنوان یک محدودیت، MVVA آن را به عنوان یک فرصت مشاهده کرد. آن‌ها از چالش‌های ذاتی این مکان برای ایجاد یک تصویر برای یک نوع منحصر به فرد از فضای عمومی استفاده کردند. آن‌ها ساختار انبارهای موجود را حفظ کردند و آن‌ها را به روش‌های مختلفی در سراسر پارک استفاده کردند. در برخی موارد، آن‌ها به عنوان چراغ‌ها استفاده می‌شوند و در دیگر موارد به عنوان ساختمان‌های سایه انداز. آن‌ها همچنین این چارچوب‌های تغییر کاربری شده را به رنگ آبی پوشاندند به عنوان ادای احترام به رنگ مقام پورت. بزرگترین ساختار اصلی حفظ شده یک سالن ورزشی است که توسط معمار Maryann Thompson طراحی شده است و از ساختار انبار اصلی و سقفی که در بازسازی نصب شده‌است استفاده می‌کند.

علاوه بر حفظ ساختار سوله‌ها، آنها همچنین مواد بازیافتی، از جمله بخش‌های نجات‌یافته از سایت و زیرساخت‌های شهر را تغییر کاربری دادند. بخش‌های بتنی برداشته‌شده از اسکله جابه‌جا شد و به عنوان مجسمه‌ای در زمین بازی آبی مورد استفاده قرار گرفت. الوارهای انبار سردخانه ملی برای نیمکت ها، میزهای پیک نیک و تجهیزات زمین بازی تغییر کاربری دادند. گرانیت حاصل از بازسازی دو پل نیویورک نیز تغییر کاربری داده شد و به عنوان خاکریز و صندلی گنجانده شد.

استودیو هسل نیز در منطقه وست باند چین از یک رویکرد مشابه استفاده کرد. ابتدا یک مرکز صنعتی بخشی از رودخانه هوانگپو در شانگهای بود، شهر منطقه رودخانه‌ای خود را به یک فضای عمومی تبدیل کرد. حفظ سایت موجود برای استراتژی طراحی آن‌ها بسیار اساسی بود. سری ساختمان‌هایی در امتداد ساحل حفظ شدند و به موزه‌ها تبدیل شدند، همچنین مصالح بازیافتی مانند پانل‌های بتن موجود و سنگفرش نیز به کار رفته‌اند.

تبدیل ساختارهای صنعتی به فضاهای عمومی، پتانسیل بزرگی را در خود دارد. این پتانسیل همچنین در تضادهایی که ممکن است بین قدیمی و جدید پدید آید و نوع زیرساخت‌های عمومی که ممکن است ایجاد شود، نهفته است. یک رویکرد که از مصالح موجود استفاده می‌کند، می‌تواند همچنین به ترویج شیوه‌های ساخت پایدار کمک کرده و همچنین فضاهایی خاص به محل خود ایجاد کند. نتیجه می‌تواند ایجاد نمادها باشد که نه تنها به تاریخ یک شهر اشاره دارد بلکه به ارتباط در حال تحول آن با آن نیز می‌پردازد.