سلامت در معماری: چه موادی می‌توانند سلامت را در معماری داخلی ارتقا دهند؟(قسمت دوم)

در بحث قبلی به اهمیت فضاهای داخلی و اهمیت ارتقا سلامت در معماری پرداختیم، حال به بررسی چند استراتژی دیگر در ارتقا سلامت در معماری داخلی میپردازیم. با مازستا همراه باشید.

سطوح کفپوش

برای سالم‌ترین خانه، کفپوش‌های یکپارچه با سطوح صاف نسبت به فرش، لمینت یا کفپوش وینیل گزینه بهتری هستند. فرش ها آلاینده‌ها را به دام می‌اندازند و هرگز کاملا تمیز نیستند، در حالی که برخی از کفپوش‌های لمینت می‌توانند سطوح خطرناک فرمالدئید را آزاد کنند.  بنابراین توصیه می‌شود از کفپوش‌های چوبی با پوشش low-VOC یا کاشی‌هایی با درزگیر low-VOC مانند کاشی های سرامیکی، چینی و شیشه‌ای استفاده کنید که همگی به راحتی تمیز می‌شوند.

اگر همچنان اصرار به استفاده از فرش دارید، می‌توان از فرش‌های پشمی و روکش‌های چوبی یا نمدی که از الیاف طبیعی و تجدیدپذیر ساخته شده‌اند، استفاده کرد که آن‌ها را بدون مواد شیمیایی و پایدار می‌سازد.  برای نصب، مهم است که به دنبال چسب های غیر سمی یا سیستم های بست قلابی باشید که اصلاً به چسب نیاز ندارند.

نازک کاری دیوارها

گروه کار محیطی (EWG) پیشنهاد می‌کند از دیوارهای خشک ساخته‌شده از گچ مصنوعی خودداری کنید زیرا از ضایعات زغال سنگ تولید می‌شود و ممکن است با جیوه، گوگرد و VOCهایی که می‌توانند در هوا منتشر شوند، آلوده شوند. به جای آن، معماران می‌توانند از جایگزین‌های بازیافتی با کربن کمتر استفاده کنند یا حتی فناوری‌های نوآورانه‌ای مانند دیوار خشک VOC که آلاینده‌ها را جذب می‌کند و تا 70 درصد از VOCهای موجود در داخل خانه را رقیق می‌کند، استفاده کنند.  

رنگ دیوار یکی دیگر از اجزای مهمی است که باید در نظر گرفته شود، رنگ است که به هر اتاق روح می‌بخشد و بر روحیه ساکنین تأثیر مثبت می‌گذارد. با این حال، گزینه‌های زیادی وجود دارد که سموم طولانی مدتی را منتشر می‌کنند که می‌‌تواند خطرناک باشد.  خوشبختانه، فناوری رنگ تکامل یافته است و همراه با مقررات جدید زیست محیطی، منجر به توسعه محصولات سالم تر و پایدارتر شده است. اگرچه هرگز نمی توان 100% غیرسمی بودن آن‌ها را تضمین کرد، اما رنگ های Zero-VOC و Low-VOC یکی از جایگزین‌ها هستند. اما برای ارتقای سلامت انسان و محیط زیست، رنگ‌های طبیعی مبتنی بر آب تقریبا همیشه گزینه ایمن‌تری هستند.

عایق‌ها برای حفظ سلامت در معماری

عایق‌بندی بخش مهمی از هر خانه سالم است که با محدود کردن جریان هوا، دما را تنظیم می‌کند.  برای بیش از یک قرن، اکثر خانه‌ها با عایق فایبرگلاس ساخته می‌شدند که بسته به نوع قرار گرفتن در معرض آن می‌تواند باعث مشکلات تنفسی و التهاب چشم و پوست شود. از این رو، استفاده از مواد عایق سبز که دارای گواهی low-VOC هستند و حاوی مواد شیمیایی بازدارنده شعله نیستند، ایده‌آل است. برخی از موادی که چنین معیارهایی را دارند عبارتند از پشم گوسفند، پنبه، چوب پنبه، سلولز و حتی ریشه‌ها.  همه این‌ها از طبیعت منشأ می‌گیرند، قابل حمل هستند و در مقایسه با فایبرگلاس به انرژی بسیار کمی برای تولید نیاز دارند.

اگر به ابتدا برگردیم، درست است که معماری خوب، سالم، ایمن و حساس است.  اما برای اینکه این بیانیه به واقعیت ملموس تبدیل شود، معماران باید به توسعه استراتژی‌های طراحی با محوریت رفاه انسان و محیط زیست ادامه دهند و از اصول اولیه شروع کنند: انتخاب بهترین مصالح.